Ik wil het wel doen, maar....
Een paar jaar geleden werd ik gevraagd een presentatie te geven over keramiek in Denemarken.
En daar kwamen ze, binnen een paar minuten, al die stemmetjes die me weg proberen te houden van dat wat ik ontzettend graag wil, maar ook oh zo eng
vind.
- dat kan je niet, je engels is niet goed genoeg
- wat weet jij nu van dat onderwerp
- je gaat staan hakkelen
- ...... en zo waren er nog een heleboel
Wat doe je nu in zo'n geval?
Je kunt het niet doen, gewoon nee zeggen op de vraag. Of er zelfs
een smoes voor verzinnen (ik ben bezet in die periode), want toegeven dat je het niet durft is ook weer zo wat.
Ik heb op dat punt gestaan, maar ik heb ja
gezegd.
Of je kunt er ja tegen zeggen, maar dan wel meteen een training
gaan volgen om te leren presenteren, te leren hoe je je ademhaling rustig houdt, uren in de boeken of op internet door te brengen om toch maar alle kennis binnen boord te halen, je ontzettend
goed voor te bereiden met een, natuurlijk uitmuntende, PowerPoint presentatie.
Ik heb me inderdaad goed voorbereid door in de boeken te duiken en
een PowerPoint presentatie te maken. Maar niet eindeloos en niet tot in de perfectie.
Al die voorbereidingen zijn natuurlijk nuttig. Niets mis met goed
voorbereiden, met te leren presenteren etc. Ontzettend hulpvol zelfs.
Maar het zijn ook strategieën. Strategieën om dat ongemak, dat
spannende gevoel, wellicht zelfs de angst van het niet durven niet te hoeven voelen, te onderdrukken.
En elk gevoel dat je onderdrukt, in een zijkamertje weg zet, wil
uitbreken. Want dat gevoel wil je iets duidelijk maken. En als het niet gehoord wordt jengelt het verder.
Het gevoel vraagt je aandacht, vraagt er gewoon even te mogen
zijn. Zonder oordeel erover, wiegend, zoals je bij een huilende baby zou doen. Daarmee erkennend dat je dat voelt, niets meer en niets minder.
En wanneer je dat doet, ....en tegelijkertijd blijft
doorademen...., merk je al heel snel dat dat ongemakkelijke gevoel, die spanning, die angst wat afneemt.
En kun je doen wat je ontzettend graag doet, laat je je er niet
door remmen.
Die presentatie in Denemarken heb ik gegeven. En ik vond het
spannend, liet dat gebeuren.
Het ging niet vlekkeloos, maar niemand viel erover, het leverde me
zelfs een volgende presentatie in Delhi op.
En ik genoot, ik had het gewoon gedaan, hoe spannend en eng ik het
ook vond.
Hoe is dat bij jou? Durf je het gevoel te voelen en doen wat je
wilt doen? Of stop je het gevoel weg onder vermijding of strategieën?